Powściągliwy w formie obiekt stanowi bryła o przeszklonym z trzech stron parterze. Jej pozostałe piętra posiadają elewacje z licem z blachy cynkowej z pionowym podziałem brytów łączonych na rąbek stojący, „przechodzących” w tak samo wykończone połacie dachowe. Obiekt nie tylko lśni, z czasem utleniającą się blachą, ale odbija też fasady sąsiadujących historycznych obiektów. Traktujemy go jak wielopłaszczyznowo oszlifowany kamień/klejnot oprawiony tkanką starego miasta, bądź też w nią wprawiony.

W metalicznych fasadach pojawiają się „perforacje” okien. Kompozycja całości oparta jest na module podstawowym 60cm x 60cm. Ilość i usytuowanie okien podyktowane jest potrzebami doświetleniowymi światłem naturalnym poszczególnych przestrzeni Muzeum. Stworzony został algorytm pozwalający na opymalizację naturalnego doświetlenia pomieszczeń jego wymagających, który stanowi bazę dla formowania elewacji, w której jednakowoż pojawiają się elementy zmodyfikowane.

Dodatkowo doświetlenie światłem naturalnym można regulować za pomocą perforownych blend z blachy cynkowej stanowiących okiennice wszystkich, poza parterem zaprojektowanych okien. Takie rozwiązanie poza jego utylitarnym walorem pozwala na uzyskanie nieskończonej ilości wariantów wyglądu fasady obiektu, dzięki wielości układów blend – od zamkniętych, do ustawionych pod kątem 90 stopni, zwielokrotnionych światłocieniem różnych pór dnia i roku. Od rozedrganej płaszczyznami elewacji, blend i naturalnego światła otwartej formy w dzień i świecącej sztucznym światłem w nocy, do powściągliwego, lśniącego, zamkniętego obiektu w słoneczny dzień i błyszczącego w nocy sztucznym oświetleniem sączącym się przez perforacje okiennic.